Czy wilki się rozwodzą? W wilczych parach nie ma „rozwodów” lub są ekstremalnie rzadkie. Do rozpadu związku dochodzi głównie na skutek śmierci jednego lub obu partnerów, w ogromnej większości spowodowanej przez człowieka (polowania, kłusownictwo, kolizje z pojazdami). W zaledwie 8% przypadków pary rozpadają się ze względu na podeszły wiek lub śmiertelną chorobę partnera.

Czy wilki walczą o przywództwo? Określenia takie jak wataha czy stado nie są trafne w odniesieniu do terytorialnych grup wilków, gdyż nie oddają natury tej formacji. Z uwagi na pokrewieństwo jej członków powinna być ona określana mianem grupa rodzinna lub rodzina. Tak przecież mówi się np. o rodzinach bobrów. Nieprawidłowe są też określenia: para alfa, samica alfa, samiec alfa, gdyż osobniki kierujące życiem grupy wilków to po prostu rodzice lub para rodzicielska. W wilczych rodzinach żyjących na wolności nie ma bezwzględnej walki o przywództwo, czy też o możliwość rozrodu, ponieważ para rodzicielska naturalnie kieruje całą aktywnością wilczej rodziny.

Czy wilki wyją do księżyca? Najważniejszą funkcją wycia jest komunikacja pomiędzy członkami grupy rodzinnej. Stanowi ona blisko 90% wokalnej aktywności drapieżników. Z tego ponad połowa to komunikacja pomiędzy wilkami w obrębie grupy, gdy wyły po to, by zlokalizować się w lesie i spotkać po polowaniu. Także szczenięta i ich opiekunowie przebywający w pobliżu nory często komunikowali się z resztą grupy będącą właśnie na łowach, by np. zasygnalizować grożące im niebezpieczeństwo lub głód. W wielu przypadkach powracający łowcy nawoływali szczenięta, żeby je odnaleźć i nakarmić. Wilki chętnie też wyły tuż przed wyruszeniem na polowanie, co nasuwa skojarzenia z pieśnią bojową. Drapieżniki wyły także po spotkaniu się wszystkich członków rodziny, co było zapewne częścią rytuału powitalnego.

Czy wilki mogą zaatakować ludzi? Wilki są od dziesiątków lat obecne we wschodniej Polsce i w całych Karpatach (od Bieszczad po Beskid Śląski). Jest ich tam też znacznie więcej niż w zachodniej Polsce. Wiele z tych miejsc (np. Mazury, Tatry, Beskidy) to obszary gęsto zaludnione lub tłumnie odwiedzane przez turystów i amatorów rekreacji w lasach. W żadnym z tych miejsc nie doszło do ataków wilków na ludzi, choć szkody w inwentarzu rejestrowane są tam od dawna.

Tata pies mama wilk czy to możliwe? Psy powstały w procesie udomowienia wilków. Jako najbliżsi krewni mogą się ze swoimi dzikimi przodkami kojarzyć. W odróżnieniu od wilków, psy zwykle nie pomagają samicom w wychowaniu potomstwa. Zatem wyżywieniem i wychowaniem miotu mieszańców zajmuje się tylko i wyłącznie wilczyca, ewentualnie z pomocą ubiegłorocznego potomstwa, jeśli takie posiada. Szczenięta rodzą się najczęściej w wykopanej przez matkę norze, a potem czekają w dobrze ukrytym legowisku na przyniesiony przez nią pokarm. Mogą one odziedziczyć po ojcu szereg cech wyglądu (np. mniejszy wzrost, krótki ogon, klapnięte uszy, psie umaszczenie i strukturę sierści) oraz szereg psich genów odpowiedzialnych za adaptacje pokarmowe czy fizjologiczne, natomiast ich zachowanie w ogromnej mierze kształtuje się we wczesnej młodości, gdy stale przebywają z matką wilczycą. Fakt, iż od urodzenia hybrydy mają kontakt wyłącznie z wilkami (matką i ewentualnie młodymi wilkami - potomkami matki z poprzedniego roku) powoduje, że zachowują się i reagują na zagrożenia (w tym na ludzi), identycznie jak wilki. Można powiedzieć, że są „głęboko przekonane, iż są wilkami”. Nie ma na to wpływu fakt, że ich wygląd może znacząco odbiegać od wyglądu reszty grupy rodzinnej. Uwarunkowania te powodują, że mieszańce wilków z psami nie są ani bardziej zuchwałe ani bardziej niebezpieczne dla ludzi niż wilki.

Czy wilki atakują ludzi? Wilki są chronione w całej Polsce od 1998 r. Ich liczebność wzrosła w tym czasie z około 560 do ponad 2000 osobników, a zasięg występowania rozszerzył się na prawie całą zachodnią Polskę (Nowak i Mysłajek 2016). Przez 19 lat ochrony gatunkowej nie zdarzyły się w naszym kraju żadne przypadki pogryzienia ludzi przez wilki, choć ich liczebność jest teraz znacznie większa, niż tuż przed rozpoczęciem akcji zwalczania wilków w latach 50. ubiegłego wieku.

Czy w filmie grają prawdziwe wilki? Podczas szukania lokalizacji trafiliśmy do rezerwatu w Pirenejach, w którym, co rzadkie, znajdowała się ciężarna wilczyca. Jej szczenięta przyszły na świat 17 maja 2019 roku. Gdy tylko to było możliwe, zawieźliśmy je do Sologne, do treserki Muriel Bec. Pod jej czujnym okiem Shanna Keil, Vincent Elbaz i ja poznawaliśmy młode wilczki. Jeśli człowiek nawiąże bliski kontakt z wilkiem w pierwszych tygodniach jego życia, zwierzę zapamięta go na zawsze. Właśnie to robiliśmy… To bardzo ciężka praca, wymagająca olbrzymiej cierpliwości i nakładów czasu, bez gwarancji sukcesu.

Czy Wiki nie bała się wilków? Shanna potrafiła zainteresować sobą wilczki, zdobyć akceptację watahy i wyrobić w niej sobie silną pozycję, mimo że miała zaledwie osiem lat. Gdy później grała z nimi przed kamerą, nie stawiały oporu, stała się dla nich punktem odniesienia na planie filmowym. Wilki czuły się przy niej bezpiecznie. Wilk nie lubi być sam, czuje się wówczas słabszy. Przy Shannie czuł się jak przy członku watahy. Ani razu nie wyszczerzył na nią kłów. To było niesamowite, bo młode wilczki nie traktują się nawzajem łagodnie, ich zabawy oparte są na dominacji i na walce. Zawodowo zajmuję się prowadzeniem aktorów, jednak same wskazówki dotyczące gry nie wystarczą, by stworzyć iluzję porozumienia łączącego Shannę i wilka.

Jak pracuje się z dorosłymi wilkami? Długo obserwowaliśmy je razem z Muriel, ponieważ charakter wilka z wiekiem może się zmienić. Wybraliśmy te osobniki, które były zdolne do kontaktu z człowiekiem. Można pracować nad tą relacją, jednak selekcja odbywa się w sposób naturalny, to raczej one wybierają nas. Jednak to imponujące ujęcie, w którym Wiki i dorosły Sekret idą obok siebie, było możliwe tylko dlatego, że Shanna od początku miała z nim kontakt i że uznawał ją za członka swojej watahy. Nawet Vincent Elbaz podczas zdjęć mówił, że nie boi się właśnie dzięki Shannie. Czuł, że dopóki ona jest w pobliżu, jemu też nic się nie może stać. Spokój, który zyskał dzięki niej, pozwolił mu bez obaw zagrać w scenie konfrontacji z watahą.

Czy Wiki miała wcześniej kontakt z dziką naturą? Niemal zerowy. To typowa mała Paryżanka. Opiekuje się maleńkim yorkiem, którego nazwała Nugat. Po castingu wybranym dzieciom umożliwiliśmy kontakt z wilczkami czechosłowackimi. To niezwykła krzyżówka wilka z psem, podatna na oswajanie. Shanna od początku nawiązała z nimi najlepszy kontakt. Jest do nich podobna. Wycofana, obserwująca, działająca instynktownie i dość dzika. Uważam ją za ósmego wilka swojej watahy. Tak bardzo zaprzyjaźniła się z filmowymi wilkami, że odwiedza je nawet po zakończeniu zdjęć.

Jak się filmuje wilki? Wilki to nieprzewidywalne zwierzęta. Nie można dać im scenariusza! Planując sfilmować wilka – stojącego, siedzącego, leżącego lub idącego – musiałem zaczekać, aż on sam tego zechce. Gdy go wołamy, nie odwraca się, jakby zrobił to pies. W przeciwieństwie do wolnego wilka pies jest niewolnikiem osoby, która go karmi. Takie oczekiwanie może trwać godzinami. Stałem nieruchomo z kamerą w ręce – byłem jednym z dwóch operatorów – i czyhałem na magiczny moment, w którym wilk zrobi to, czego od niego oczekujemy. Nie chciałem, by w moim filmie zagrały lalki czy animacje komputerowe, więc byłem zdany wyłącznie na własną cierpliwość. Ale uprzedzano mnie o tym (śmiech). W ostatnich dniach pracy na planie potrafiłem już mniej więcej przewidzieć, jak będą zachowywać się wilki. Nauczyliśmy się siebie nawzajem!

"Zobaczcie ten film – to opowieść o przyjaźni, przygodzie i pięknej relacji dziewczynki z dzikim stworzeniem – z wilkiem."

""WIKI I JEJ SEKRET" to mądra historia o tym, że miejsce dzikich zwierząt (niezależnie od tego jak urocze nam się wydają) nie jest w naszych domach, a drapieżniki (także wilki) wcale nie są z gruntu złe"

"Najlepszy film familijny tej zimy! To historia, która wciąga i porywa, także dorosłych. Film przesycony jest uczuciami. To była prawdziwa przyjemność dla całej naszej rodziny!"